Flótti undan flóttamönnum.

Ég er dálítið hugsi yfir þessari vakningu hjá landanum  að allir vilja skyndilega hjálpa flóttamönnum. Ekki bara litlum hópi heldur stórum hópum.  Mér finnst það frábært ef það er hægt. En um leið hef ég áhyggjur af þeirri pressu við það að taka við fleirum en við ráðum raunverulega við, bæði samfélagslega og fjárhagslega.  Við erum svo fljót að skipta um skoðun.

Verðum við á flótta undan flóttamönnum?

Verðum við jafn hjálpfús við þennan hóp eftir tvö ár?  Núna ræður heilbrigðiskerfið okkar ekki við að sinna Íslendingum og segist ekki hafa efni á tækjum og lyfjum fyrir alla. Og svo bætast við milljón ferðamenn á ári, sem  sumir hverjir eru að slasa sig, eða veikjast. Ekki virðist gert ráð fyrir þeim í skipulagningu heilbrigðiskerfisns né í löggæslu. Mér finnst trúlegt þó ég viti ekki um það, að ferðamenn gangi fyrir í heilbrigðiskerfinu og listin á okkur venjulega íslendinga lengist enn frekar. Munum við verða þolinmóð við flóttamennina okkar þegar börnin þeirra fá forgang hjá alltof fáum sérkennslukennurum og líklegt er að margir þeirra þjáist að mis alvarlegum andlegum veikindum og áfallastreitu.  Þeir fáu geðlæknar og BUGL er langt í frá að geta sinnt verkefnum sínum í dag, og greiningar og aðstöð við börn í vanda eru nú þegar í alvarlegri stöðu, sem og margir fullorðnir. Sum börn hafa beðið jafnvel árum saman eftir hjálp og stuðning, og eitt ár í lífi barns er langur tími og mikilvægur.

Kannski mætti skilja mig sem svo að ég vilji ekki fá flóttamenn hingað en það er ekki svo. Bara að við fáum ekki fleiri en við ráðum við.  Við getum líka hjálpað til á annann hátt. Sent peninga til þeirra þjóða sem hafa meiri getu í mannskap en við.  Svo getum við svarað kalli Rauðakrossins sem kann á þetta.  Við erum frábær þegar við erum samstíga. Leyfum mannkærleikanum að vaxa með viskunni.