Geðveiki er ekki nógu alvöru eða of alvöru.

Það er frekar glatað að vera geðveikur. Eins og ungi maðurinn fékk að reyna sem sagt var frá í sjónvapinu um daginn. Hann tekur vill deyja og tekur stóran lyfjaskamnt sem er  dælt uppúr honum. Síðan sagt af hjúkrunarfræðingi að hann sé ekki nógu veikur til að fá hjálp. Hann svo sendur heim og fólkið hans vaktar hann allan sólarhringinn í viku.

 Nú eða veiki maðurinn sem er of geiðveikur. Passar ekki inn í sambýlið, áfangakerfið (nota beni sem mjög erfitt er að fá inni)  osfr. og ábyrgðinn lendir aftur á aðstandendum. Svo eru það hinir mörgu sem eru bara smá og eða meðalmikið geðveikir. Áföll allskonar, stress og veikindi eru afgreidd með lyfjum á 10mín á heilsugæslustöð. Þannig að það er nokkuð ljóst að það er ansi lítil hópur sem er að fá raunverulega hljálp eða ófullnægjandi hjálp. Er það ekki úrellt að geðveiki þurfi ekki að lækna til jafns við aðra sjúkdóma?